دومی نمدی۔۔۔عطا ءِ نمدی سید ھاشمی ءِ نام ءَ۔ شوھازکار: اے آر داد
دومی نمدی۔۔۔عطا ءِ نمدی سید ھاشمی ءِ نام ءَ۔ شوھازکار: اے آر داد
25 اکتوبر 1964
واجہ ظہور شاہ سیّد
شمے پَلو ءَ ھیر ءُ مہر بات
یک روچے شام ءِ وھد ءَ ریڈیو ءَ شتوں تا بشیر احمد بلوچءَ من ءَ شمے کاگدئے ءُ سہ کتاب داتنت۔ شمے تورواں سرباروں کہ من ءَ را گیرآرتگ۔
شما وتی کاگد ءِ تہ ءَ من ءَ اے پول کرتگ کہ لوزانک ءِ گال کَے ءَ ٹہینتگ ءُ “لوزانکی دیوان” چون جوڑ بوتگ۔
اے لوزانک یا لبزانک ءِ گال منی ٹہینتگیں انت۔لوزانکی دیوان چو جوانی ءَ یات نہ کنت کہ ماہ ءُ روچ کجام اتنت بلکیں حکیم بلوچ ءَ گوں چوشیں نشک ءُ نشانے بہ بیت۔ البتہ سال ھمے 62 ات۔
امان کہ اولس ءِ شونکار بوت مستریں جیڑہ ھمے پاد اتک کہ چون شئیر ءُ ردانک مچ کنگ بہ بیت، ما کالج ءِ کُل سنگتاں مچی کت۔من اتوں کریم ءُ صورت، ڈاکٹر موسی ھمے سنگت اتنت۔ ھمے دیوان ءَ لبزانک ءِ گال جوڑ کنگ بوت۔امان ءَ گشت کہ لٹریچر ءِ جاہ ءَ ادبی دیوانے بہ کن ات۔من گشت ادب نا لبزانک بہ بیت۔ دگہ عجبیں ھبرے کہ بازیناں گشت شہ نویسی ئے بہ کن ات۔من نہ منّ اتوں ۔ما لبز ءُ آنک یکجاہ کرت ءُ لبزانک کرت۔
بہرحال قصہ مختصر بازیں مردم ءُ شاعرانی درمیان ءَ چشیں جنگ ءُ جھگڑا باز بیت۔آخر ما اد ءَ سربوت ایں کہ دیوان ءِ نام ءَ بہ کناں لبزانکی دیوان۔
ہمے لبزانکی دیوان ءِ مِنّت ءَ ما ھر ھپتگ ماں کالج ءَ دیوان کرت۔پد ءَ بازیں چیزے مچ بوت۔
شمارا ھال بدئیں کہ واجہ بشیر احمد ءِ گوشگ ءِ پد ءَ شمے چہ “برتکگیں بیر” ءَ گالے گچین کرتگ ءُ رحیم بخش ناز ءَ داتگ۔ من ءَ وت ءَ ھم سک ءَ شمے اے گال دوست انت
اے گال ءِ گپ ءَ اوں
پتو سندان ءُ کاران ئے نہ زاناں
جَز ءُ مروارد ءُ لال انت کئی دل
من باڑا اوں کہ استاد ارباب کھوسہ ہردیں ریڈیو ءَ بئیت شمے گال ” تچوکیں آپ ءِ پشت ءَ کِشک رندیت” ءَ ہمیشی ءَ بدئیں کہ ہما تہنا ایشی ءَ جوان گشت کنت۔
دگہ حبرے ءَ شمشتگوں ۔من یک روچے امان ءِ گور ءَ “سستگیں دستونک” ءِ گپ ءَ کرت کہ ہاشمی سیّد ءَ جوانیں تجربتے کتگ مردم یک ءُ دو ھبر ایشی ءِ سر ءَ بہ نویس ایت جوانیں گپے بیت۔
امان شمے مزنیں منّوگرے ۔ترا وتی استاد گشیت۔ بلکیں یک روچے من ءَ گوشتے کہ کراچی ءَ من ءَ ہاشمی سید ءَ دیستگ ءُ ریڈیو ءَ برتگ ءُ کاگد ءُ قلم دات انت کہ چاکررند ءِ سر ءَ نبشتانکے نوشتگ بکن۔
ھاں، من “سستگیں دستونک” ءِ گپ ءَ اتوں۔ من باڑا اتوں ھمے روچانی تہ ءَ وتی نوشتانک ءَ نبشہ ءَ بکناں کہ عبداللہ جان جمالدین ءِ رھگوزی چم کتاب ءَ کپتنت ءُ چما زِت ءُ برت ئے کہ زیت کاریت ئے۔من ھما اوں آئی ءِ راہ ءِ چاریگوں بلے تنیگا دَرَکے نیست۔ کمیں گپ وتی نبشتانک ” دانکے پہ آزات شاعری ءَ ھمے کرتگوں اگاں شمے نیمگ ءَ نوکیں دور ءِ مارچ ءِ تاک 1963 اتکہ تہ من چو نبشتہ کرتگوں ” منی حیال ءَ سید ہاشمی ءِ کتاب سستگیں دستونک کہ پہ نام ردانک ءِ کتابے گوشگ بیت،بلے اگہ شاعری ءِ حقیں معناو متل ءَ چارگ بہ بیت تہ اے کتاب پہ بلوچی شاعری ءَ یک نوکیں چیہے ءُ شاعری ءَ یک نوکیں راہبندے۔”
من ءَ سوج کن باریں شمے دیم ءَ رابندر ناتھ ٹیگور ءِ کتاب “نقوش ٹیگور” کپتگ کہ نا؟ ایشی ءِ تہ ءَ ہمے رنگیں تہرے ءِ تجربت کنگ بوتگ بلے شمے کتاب ءِ جوانی ایش انت کہ ایشی ءِ تہ ءَ شئیر ءُ ردانک ءِ دوئیں چس ءُ لزت ھوار انت بلکیں من برے وہدے سنگتاں گوشیں کہ بلوچی لبزانک ءَ پروز شاعری چہ ہاشمی سید ءَ بنا بیت۔ من سرپد نئیوں شما اشی ءَ چی سرپد بوتگے۔
شمے دراھی ءِ واھگدار
عطاشاد