حیات ءَ کسانیں جنگے ءَ گپتگ اَت، ھمے، جنگ ءِ سَوَب ءَ آئی ءَ دیم ءِ مردم کُشت۔ ۔۔نوں تُرس ءَ گار اَت کہ دُژمن بلکیں من ءَ ھم بیر بہ گراَنت پمیشا مُدام توپنگ ئِے کوپگ ءَ بست ءُ تراِت ۔

باز وھد گوست ، دینکاراں وتی بیر نہ گپت ۔ سلاہ ءِ ھم نہ کُت ۔ وھد گوزان اَت۔ درست وتی کاراں دلگوش ات انت ۔

نوں حیات شِترانک پھک ءَ پیر اَت ،چَہ چماں نزور اَت ۔ دیم ءِ مردم ئِے ھم شر شرّ ءَ پجا نیاورت اَنت بلے توپنگ ءِ کوپگ ءَ کنگ ئِے نہ شموشت۔

یک روچے پہ گاڑی ءِ ودار ءَ روڈ ءِ سرءَ اوشتاتگ اَت ۔ گاڑی یے انچوش دیم ءَ اتک سوار بوت۔ منزل ءَ رسگ ءَ پد چَہ گاڑی ءَ ایراَتک ۔ دست ئِے وتی کیسگ ءَ بُرت کہ گاڑی ءِ کراھاں بہ دَنت گاڑی والا ءَ گُشت :

واجہ کراھاں بل ، ترا پَھِل اَنت۔

” واجہ زاناں تو کے ئے ؟ “ حیات شِترانک ءَ جُست ءَ اَت

گاڑی والا ءَ دراھینت : من پلانی آں پلانی ءِ چُک ۔

حیات شترانک ءَانچو ش وتی کُوپگ ءِ توپنگ زُرت ءُبُولُٹ کت، مرد ءَ وتی گاڑی ءَ گیر ماں کُت گُوں تیزی ءَ شُت

٭٭٭٭٭