تعلی، نرگسیت، وت دوستی۔
تعلی، نرگسیت، وت دوستی۔
نبشتہ کار : اے آر داد ۔۔۔۔
گوں من چو باز برءَ بیت ،ھمے کہ چماں پچ کناں چاراں شعر ے منی دپ ءَ انت۔ کئی شعر بیت ، چونیں شعرے بیت، اشی ءَ ِ چہ بے سما بس شعرءَ گوشاناں۔ مرچی ھم کہ من بست کت چاراں واجہ غالب دوشگین انت منی نزانشت ءَ نشتگ ءُ گوشگ ءَ انت۔
ہیں اور بھی دنیا میں سخنور بہت اچھے
کہتے ہیں کہ غالب کا ہے انداز بیاں اور۔
ڈنّءَ درکپتاں وت ءَ مرگانی توار ءُ پّلاں گوں دلگوش کنگ ءِ جھد کت بلے غالب منءَ یلہ دیگ ءَ نہ ات۔
اندرءَ چہ کسے ءَ الوت کنان ءَ گوشت، پرچا مرچی ھمیشی ءَ وتی سرھال نہ کن ئے ءُ چیزے نبشتگ نہ کن ئے۔ چی نبشتگ بکناں ، ھمے کہ غالب پرچااینچو وت دوستی( نرگسیت) ءِ تہ ءَ کپتگ ءُ دگہ کس آئی ءَ گندگءَ نئیت۔ ھوراستی ھم ھمیش انت کہ اینچو بد ءُ رد کنگ ءِ آسر ھمے بیت کہ بیدے وتی جندءَ آدگہ کسءَ مان میاریت ، بیچارگیں کسملیک۔اے وَ پدا تب زانتی ءِ بنگپے بیت۔ بزاں غالب ءُ نرگسیت؟۔اے منی وسی کارے نہ انت اشی ءِسرءَ ڈاکٹر سلیم اخترءَ ھمنچو نبشتگ کہ نوکیں گپےءِ جنگ بیدے آئی ءِ پدگیریءَدگہ مانائے نہ داریت۔گڑا چو بکن اے رنگیں شعراں کجام صنعت ءِ شعر گوشنت ،ھمیشی ءِ سرءَ نبشتگ بکن ۔ ھو چو بیت کنت۔
اشیءَ صنعت ءِ تعلی گوشنت ۔ فارسی ءُ عربی اردوءَ اشیءِ ربیتے بیتگ ءُ پیداک انت۔ بلوچ ھم پشت نہ کپتگ بّلے کہ آوت گوشنت وت گلا پیمازءِ بُوءَ کنت۔ پازل تئی سخن یکے۔ کس تئی گپتاراں نہ کنت شّکے۔
یک برے ھمے تعلیءَ بگوش کہ چی یے۔ بے بکش کہ منءَ غالب ءِ دگہ شعرے یات پیداک انت
ہمارےشعرہیں اب صرف دل لگی کے اسد
کھلا کہ فائدہ عرض ہنر میں خاک نہیں
اے اوں یک ھسابےءَ وتءَ کلاگ گرگ انت۔ بلوچی ءَ چوشیں شعر ھست کہ شاعرءَ وتءَ کلاگ گپتگ۔؟ وتءَ کلاگ گرگ ارزانیں کارے نہ انت ۔ ھیر اشی ءَ بل ءُ پدا تعلی ءِ نیمگءَ بیا۔
تعلی عربی زبانءَبٹاک یا وتءَ مزن لیکگ انت۔ برزھیالی (احساس برتری) ھم بٹاکی مردمءِ دروشمءَ گندگ بیت،بلے شعر ءُ لبزانک ءِ تہءَ اے دورنگءَ کارمرد بیت۔ یکے ھمیش انت کہ شاعروتءَ دگہ شاعرےءَ گوں دیم پہ دیم کنت ءُ وتءَ شرترگوشیت، دومی ھمیش انت کہ ایوک وت ءَ مزن بہ لیک ایت دگہ کسءَ مان میاریت۔غالب ءِ ھمے سخنور بہت اچھے، شعرءِ تہءَ آوتءَ دگرانی گوشگءِ پدءَ شرتریں درشانداب ءِ شاعرے گوشگ ءَ انت۔ آاے گپءَ منّگءَ انت،کہ دنیا شریں شاعراں چہ پُّر انت،بلے منی گوشگءِ گپے دگہ۔
بلوچی لچہ کاری ءَ ھم تعلی ءِ شعر ھست، چوکہ مبارک کازیءِ شعرانت۔
وتی دوستانی شگان ءُ گم وتی دژمنانی بد ءُ ستم
چوشیں کازی یے کہ مبارک انت پدا مشکل انت کہ ودی بہ بیت۔مبارک ءِ تعلی ازمءَ چہ گیش جند ءُ زات ءِ بارہ انت۔ اَنچوکہ فراق ءِ شعر انت۔
آنےوالی نسلیں تم پر فخرکریں گی ہم عصرو
جب بھی انکو دھیان آئے گا تم نے فراق کو دیکھا ہے
ھیر دوھیں شاعر انت ازم ءِ گپ ھوار بوت کنت۔ بلے غالب ءِ شعرجندءَ چہ گیش وتی ازم ءِ بارہ ءَ انت۔ بلوچی ءَ کوھن ءُ نوکیں بازیں شاعرانی گورءَ وت دوستی ءُ نرگسیت ءِ یک ءُ دو شعر درکیت،بلے سید ھاشمی ھما شاعر انت کہ تعلی آئیءِ گورءَ ھمے رنگءَ انت کہ بیدے وتءَ کس آئیءَ گندگ ءَ نئیت۔یک شعرے ایش انت کہ وتءَ دستونک ءِ اولّی ءُ گڈسری شاعر سرپد بیت۔
وشدلیں جارے کپت کہ مرت سید
موتک دستونکاں کہ رھدربر شت
(بہ بکش ات اگاں شعرے اے کپ ءُ آکپ بوت۔یاتگیریءِ منّتءَ اشاں نویسگ ءَ یاں) سید شما سما کت کہ آوتءَ غزلءِ استاد ءُ رھدربر گوشگ ءَ انت۔ نی آئیءِ مرگءَ پد دستونک اپسوزیگ انت کہ مئے ھنرکاریں شاعر شت۔ ھمے رنگءَ وتءَ زبانءِھم استاد گوشیت ۔
ھچ باج نہ بارت چہ منءَ گپتارءِ سکندر
کوروشاں من گالانی نیاں پرشتگیں داریوش۔
پدا اے شعرءِ یک سپتے ھمیش انت بندپتری تلمعیاتاں گوں سازگ بوتگ سکندر کن ئے کہ کوروش ءُ داریوش، ھمیشیءَ سھرائیں تلمعیات ( تلمیعات جلی)گوشنت، بزاں درائیں کارست زانگ بنت۔بلے اشی ءِ مانا ایش نہ انت کہ شعرانی تہءَ وتءَ مزن لیکگ،یا وتءَ مستریں شاعر ءُ زبان زانت گوشگ شعری سپتے یا ھمیشی ءِ منت ءَ شاعر مزن بنت۔ اناں چو نہ انت نہ کہ کسے بگوشت پلاں شعرءِ تہ ءَ ھستانکی ءُ پلاں شھزانتی ھست پمیشکا شعر مزن انت اناں۔اے بس چندیں نگدی ربیت انت کہ اشانی ھساب ءَ ھم شعراں چارگ ءُ چکاسگ بیت کنت۔