سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار،نبشتہ کار: سکی ساوڑ ،شست ءُ سیمی بھر
سرگوست: آئی ءِ اولی دیدار
نبشتہ کار: سکی ساوڑ
شست ءُ سیمی بھر
گوستگیں ماھانی تہ ءَ من مدام بیمار بیما اِت آں، ھون پشار( بی پی) دائم جھل اَت، ورگ باز کم کرتگ اَت، گیش لاگر بوان اِت آں،ماس ءُ گھار پریشان اِت اَنت، لوگ بانک وتی وڑ ءَ جنزان اَت پورہ درامدے اَت،من وتی وڑ ءَ تھنا جنزان اِت آں، ھر نیمگ ءَ من چم شانک دات اَنت داں یک مھروانے پمن ءَ نیست اَت، من زانت کہ اد ءَ چشیں مھروان نیست کہ من ءَ چَہ اے ازاباں در کرت بہ کنت ءُ جنزگ ءِ سکین بہ دنت، من چار ات دلپروش بوگ ءَ مردم گنتر گار بیت، من وتی توکل دَور نہ دات، اے سے ئیں ماہ پمن ءَ آس ءُ انگر اِت اَنت، من نہ زانتگ اَت کہ شپ چوں روچ بنت ءُ روچ چوں بیگاہ بنت،!یکروچے من ڈاکٹرے ءِ کر ءَ شت آن ءُ گوشت” ڈاکٹر من کیل سی ءِ ورگ ءَ وس کرتگ بلے انگت بی پی 80 / 60 ءِ سر ءَ اِنت، اینچو درمان ورگ ءَ پد ھم ھمے مار آں تپی تپی آں، اے چونیں جیڑھے؟”
ڈاکٹر ءَ کندگے جت ءُ پسہ دات” نود اللہ ءِ شگر اِنت مئے ھند ءَ دامگ( نیٹورک) ھست تو ھمے درداں وتی سرگوستے ءِ دروشم ءَ شنگ کن ئے کمو سھڑ ئے، چوناھا تو گنتر بوتگ اِت ئے، بس نبیسگ ءَ بند مہ کن کہ تئی سرگوست سک وش اَنت ءُ تو ھم کمو گھتر بہ ئے، دگہ گپے ترا گوش آں، دانکہ ترا مھروانیں ھمسپرے مہ رس اِیت ءُ ترا مھر مہ دنت مشکل اِنت ترا ھمے کیل سی کار بہ دنت”.
من ھم کندگے جت ءُ گوشت” ڈاکٹر بزاں تو ھم منی سرگوستانی وانگ ءَ ئے؟! جی ڈاکٹر منی جھد ھم ھمیش اِنت کہ من ءَ انچیں مھروانے ھمسپر بہ بیت آ من ءَ پھم اِت بہ کنت ءُ من آئی ءَ را، دانکہ مئے زندمان وش بہ گوز اِیت، من اے وڑ بہ باں پکا گنوکی ءَ دیر نہ کن آں”.
آئی ءَ پسہ دات” من دائم تئی سرگوست ءُ نبشتانکاں وان آں، برھال تئی گنوکی ءِ روچ کم اَنت، ڈاکٹر ءَ بچکند اِت”.
ما کند اِت، پد ءَ من واتر گس ءَ آھت آں، اَئید ھم رس اِتگ اَت، من گوں زین جان ءَ سوگند کرتگ اَت کہ اَئید ءَ ترا الم من گڑیالے سوگات( گفٹ ) کن آں، من چار اِت من ءَ وتی سوگند پورو کنگی اِنت، من گوں آئی ءَ دلگران اِت آں بلے انگت چَہ ھزدار ءَ پہ آئی ءَ گڑیالے گپت ءُ گل سبا ءَ را پونے جت ءُ گوشت” زین جان وھدے تئی کر ءَ کیت گڑا الم گوں من ءَ گپ ئِے داریں کہ کارے ھست”.
من وھدے چش گوشت ، آئی ءَ گَلے جت ءُ گوشت” لالا تو بزاں گوں زین جان وش بوتگ ئے، من انوں رو آں آئی ءَ گوش آں نود وش بوتگ ءُ ترا پون ءَ لوٹگ ءَ اِنت”.
من ھچ نہ گوشت، کمو دیر ءَ پد گل سبا ءِ مسکال آھت من واتر پون جت داں زین جان ءَ ھلو کرت ءُ گوشت” دوست شر اِنت تو وش بوتگ ئے، من پہ تئی گپاں زھیر کرتگ”.
من پسہ دات” پھل کن من گوں تو وش نہ آں، بلکیں گوں تو یک کولے کرتگ ھمائی ءِ سرجم کنگ ءِ ھاتر ءَ گپ ءَ آں، من گوں تو سوگند کرتگ اَت کہ ترا الم مزنیں اَئید ءَ گڑیالے سوگات کن آں، من پرتو گڑیالے گِپتگ، گڑا باندا بیگاہ ءِ وھد ءَ شمے گس ءَ کایاں ترا گوں وتی دستاں داد ءَ بکشایاں”.
آئی ءَ گوں ارمانی ءَ پسہ دات” اررررررررر تو انگت زھر ئے!؟ تو کہ زھر ئے گڑا من گڑیال ءَ چون کن آں!؟ من گڑیال ءَ دانکہ نہ زور آں تو وش نہ بوتگ ئے”.
من پسہ دات” من وتی زبان ءَ پورو کرتگ ءُ گڑیالے گپتگ، نوں تئی مرزی اِنت زور ئیگ ئِِے یا ناں.”
آئی ءُ گل سبا ءَ من ءَ باز منّت من ھچ وڑ ءَ رازی نہ بوت آں پرچاکہ من پیسر ءَ گوں آئی ءَ پمیشکا گپ ءُ تران کرتگ اَت کہ گوں آئی ءَ آروس کن آں، وھدے کہ آئی ءَ بدزبانی کرت گڑا من ھچ وڑ ءَ رازی بوگ ءَ نہ ات آں، یک ترسے ءَ ھم کپتگ اِت آں اگاں من گوں آئی ءَ گپ ءُ دیوان بہ کن آں، آ دگہ جاھے ءَ کار ھرابی یے بہ کنت ءُ زھگے بہ بیت ئِِے، مردم سرپد بہ بنت کہ نود ءَ گوں زین جان ءَ گپ کرتگ گڑا من مپت ء ھدا بنام باں، من ھمے ھاتر ءَ وت ءَ را دور داران اِت آں، دومی روچ ءِ بیگاہ ءَ من گل سبا ھال کرت ، دلشاد منی ھمراہ نہ بوت، من گل سبا ءِ گِس ءَ شت آں، داں گل سبا، زین جان، مھرگل ساڑی اِت اَنت، من مھرگل پیسر ءَ دیستگ اَت بلے اے سرپد نہ اِت آں کہ مھرگل ایشانی رازداریں دزگھارے، زین جان بے برمش اَت، گل سبا ءَ گوشت” نود مروچی تو گوں زین جان ءَ وش بہ بو کہ باندا ائید انت، ھَک ءُ پھلی بہ کن اِت، آئی ءَ توبہ کرتگ کہ دگہ وھد ءَ رَدی نہ کن آں، تو ھم گوستگیں گپ ءُ کاراں بے ھیال بہ کن، آئی ءَ بس کمو دیوانے کرتگ بلے دگہ ھرابیں کار ئِے نہ کرتگ، رَدی چَہ انسان ءَ بیت”.
من آوانی گپانی گوشدارگ ءَ ات آں، داں مھرگل ءَ گپ بندات کرت” لالا ،گل سبا راست گوش اِیت، مروچی گل سبا ءُ زین جان ءَمن ءَ ھال دات کہ نود پیداک اِنت تو بیا بلکیں تئی گپ ءَ زور اِیت، مئے ھاتر ءَ اے رَندی زین جان ءَ پھل کن دگہ برے رَدی نہ کنت”.
زین جان ءِ توار گوشاں کپت آئی ءَ گوشت” من ماپی لوٹ آن ءُ توبہ اِنت دگہ رَندے رَدی نہ کن آں، نہ زاناں اے رَدی پرچا چَہ من ءَ بوتگ!”.
من پسہ دات” بچار زین جان من ءَ تئی سر ءَ نوں کمو ھم بیسہ نہ کنت، پھل کن نوں من گوں تو سپر کرت نہ کن آں”.
زین جان ھورت ھورت ءَ منی چارگ ءَ اَت، من گوشت” گل سبا ءُ مھرگل شما منی گھار ھساب اِت، شمارا ھرچ کارے بوت بہ گوش اِت من تیار آں بلے گوں زین جان ءَ وشی ءِ گپ ءَ مہ گوش ات پرچاکہ من آئی ءِ یار نہ آں کہ وش باں کارشری یے کن آن ءُ رو آں، منی گوں آئی ءَ آروس ءِ سوگند بوتگ، وھدے کہ یک دوستارے وتی دوستار ءَ یل بہ کنت ءُ گوں دگہ یکے ءَ یاریگری بندات بہ کنت گڑا چَہ آئی ءَ مردم ھچ اوست مہ دار اِیت، اگاں مردم دوبر ھمے رَدی ءَ بہ کنت بزاں دست ء وت وت ءَ را برباد کرتگ،بوت کنت شما ایشی ءَ مہ زان اِت بلے من بانک ءِ رَگ رَگ ءَ پجاہ کار آں، اگاں گند ئے زین جان شر بوت ءُ بنّامیگری نہ کرت ئِے گڑا من ءَ لانت کن اِت، اے دانکہ زندگ اِنت ھمے مردم اِنت روچے یک یارے داران کنت.”
آ درست بے توار اِت اَنت، زین جان چَہ من ءَ سک ترسگ ءَ اَت پمیشکا ھچ پَسہ دیگ ءَ نہ اَت، من گڑیال چَہ کِیسگ ءَ در کرت ءُ گوشت” اڑے اے تئی سوگات اِنت ، من وتی زبان پورو کرتگ، دست ءَ بہ دے ترا گڑیال ءَ دست ءَ دے آں”.
آئی ءَ لھم لھم ءَ پسہ دات” تو کہ دلگران ئے گڑا من گڑیال ءَ نہ زور آں”.
من گڑیال گل سبا ءِ نیمگ ءَ شھار دات ءُ گوشت” بانک گڑیال ءِ زورگ ءَ نہ اِنت اگاں نہ زرت ئِے گڑا بہ پروش ئِے”.
من چَہ آواں موکل کرت ءُ واتر گس ءَ آھت آں، دومی روچ ءَ اَئید بوت،اے اَئید پمن ءَ ھچ وش نہ اَت، چوناھا پیسری اَئیداں ما ھک ءُ پھلی، دیدار گِندی ءُ دیوان کرتگ اَت بلے اے اَئید ءَ من ابادت جاہ ءِ آھتگیں مردماں ابید گوں کَسے ءَ ھک ءُ پھلی نہ کرت، ڈگارانی سر ءَ واتر بوت آں داں گل سبا ءِ پون آھت، آئی ءَ گوشت” لالا تو پمن ءَ یک انچیں کارے کرتگ داں زندگی ءَ من تئی نیکیاں در آھت کرت نہ کن آں، وتی درستیں ھَکاں پھل کن ءُ ترا اَئید مراد بات”.
من پسہ دات” اے تئی مھر اَنت، منی پھل اَنت شمارا ھم اَئید مراد بات ءُ وتیگاں پھل کن ات”.
ما ھک ءُ پھلی کرت داں زین جان ءِ توار منی گوشاں کپت ءُ آئی ءَ گوشت” دوست ترا اَئید مراد بات ءُ وتی ھکاں پھل کن”.
من کندگے جت ءُ پسہ دات” ھیر مراد بات، ترا ھم اَئید مراد بات، من ءَ ھچ ھک نیست، بلے گوں تو ھک ءُ پھلی پون ءِ تہ ءَ نہ کن آں، پرچاکہ ما ھمے گوشتگ اَت اَئید ءِ روچ ءَ دیم پہ دیمی ءَ ھک ءُ پھلی ءُ دیوانے کن ایں، دیوان ءَ سوچ تو تیار بو من شمے نیمگ ءَ پیداک آں، اولی ءُ گُڈی ھک ءُ پھلی ءَ کن ایں”.
آ گَل بوت، من پون کٹ کرت ءُ دیم پہ زین جان ءِ اَئید مرادباتی ءَ رھادگ بوت آں.
روان اِنت