آزمانک: نُنکّ، آزمانکار: ناگمان
آزمانک: نُنکّ
آزمانکار: ناگمان
من چہ دَریگ ءَ چمّشانک دات اَنت- انگت ءَ ھَور اَت- بے وانکیں ھَورے اَت-نہ گْوات، نہ گِروک، نہ گْرند… بس رچان اَت-من چہ دریگ ءَ چمّ کِنزینت اَنت ءُ وتی جَن ماھکان ءِ نیمگ ءَ چار اِت کہ گْوانزگ ءِ نزیک ءَ جُلّ ءِ سر ءَ نشتگ اَت ءُ نُنکّ ءَ میچینگ ءَ اَت- لوگ ءِ تہ ءَ، ڈَنّ ءَ ھر چیز پہ اَجام اَت، بے توار اَت ءُ من شِزار بیان اتاں- ھَور ءُ آپ مہ بیتیں من شُتگ اَتاں بازار ءَ وتی دُکان پچ کتگ اَت-
گرماگی نیمروچاں چُشیں بے تواریں ھَور من ءَ دوست بیت بلے مرچی نزاناں چی ءَ دل لوٹگ ءَ اَت کہ ھَور ءِ پَجّی ءَ اَنچیں تْرندیں گْواتے بہ کش ایت کہ تْرمپ چو تیر ءَ بہ بنت-گِروک اَنچو چِیلک بہ جنت کہ آزمان بہ دِریت۔ جمبر اَنچو بہ گْرند ایت کہ گوش کَرّ بہ بنت- نُنکّ بہ گُڑ ایت ءُ گْریوگ ءَ شرو بہ کنت ءُ ماھکان پر آئی ءِ سھڑینگ ءَ زوراں نازینک بہ جنت- ھر نیمگ ءَ کوکّار بہ بیت- جگّا بہ بیت-
” مرچی سُھب ءَ ابّا ءَ ھال کت- ترا سلام ئےِ کت- گُشت ئِے، “دیم ءِ آدینگ ءَ کایاں”
ماھکان ءَ بے تواری پْروشت، من آئی ءِ نیمگ ءَ چار ات بلئے ھچ نہ گشت- من ءَ وشّ تب ءُ مسکرا بازیں ناکو ءِ گپّے گِیر اَتک- وھدے سیر ءَ رند دو سئے ما ءِ تہ ءَ ماھکان ءِ لاپ پُرّ بوت گڑا ناکو ءَ گوں من مسکرا کُت:
,, بچکّ! تو چُکّ ءِ تْراشگ ءَ زَبر ئے بلئے اے چکّ کہ پیداگ بیت تئی جَن ءَ چہ تو بارت ءُ وتی مات کنت ءُ تئی دپ کوش ءَ بیت، ھُشک ءَ نندئے…. ءُ اگان اولی چکّ بہ بیت بچکّے گڑا پت ءِ نِھر ءَ چَٹ دَؤر دنت!،،
ءُ مرچی کہ مئے بچکّو ءَ کم ءُ گیش دو ماہ بیَگ ءَ ات من ءَ سما بوت کہ ناکو ءِ مسکرا داں ھدّے ءَ راست انت- ھما اِنت کہ چکّ پیدا بیتگ ماھکان منی ھیال ءَ نہ انت- ھر وھد گوں ھمائی ءَ گپّ جنت- کند ایت گوں ھمائی ءَ، وپتگ گوں ھمائی ءَ، بس نان گوں من وارت-
“من پت ءَ را گشت، “نُنکّ ءِ واستا نِندگی گاڑی یے بیار گوں” ماھکان ءَ مِچوکیں نُنکّ ءِ نیمگ ءَ پہ مھر چاران ءَ گشت، “پیش ءَ اے وڑیں مستیں موسماں چے چے نہ بوت…..” بلئے نی آ شھدیں گپّ ءُ مجلسانی جاگہ نُنکّ ءِ نندگی گاڑی ءَ گپتگ ات، من نُنکّ ءِ نیمگ ءَ چار ات۔ آ اَنچو آرام ءَ شیر مچگ ءَ ات گشئے من ءَ سُوکلو دیگ ءَ انت کہ بچار! من چوں تئی نِھر دَؤر داتگ!
“نُنکّ ءَ چی ءَ چو روک روک ءَ چارئے؟،، ماھکان ءَ پہ دابے گشت۔
“تو اَنچو گپّ ءَ ئے گش ئے نُنکّ ایوک ءَ تئیگ انت ءُ من آئی ءِ دُزّگ ءَ اتکگاں-،، من بچکند ات
“تو وَ دُزّے ئے! اَنچو چارگ چارگ ءَ منی دل دُز ات ءُ بُرت!،،
چُکّ ءِ بیگ ءَ پد اے اولی رَند اَت کہ آ گوں من وشّیں وشیں گپّ جنگ ءَ ات- من چہ تھت ءِ سرا پاد اتکاں ءُ شتاں بُن ءَ آئی ءِ کش ءَ نشتاں-
“مرچی شیرکنیں گپّ جنگ ءَ ئے- دگہ نُنکّے لوٹ ئے زاناں؟ من بچکندان ءَ آئی ءِ چماّنی تھا چارت-
“دِیرا!،، آئی ءَ لجّ بوت- من کندان ءَ گوں نُنکّ ءَ گشت-
“اَڑے او شیتان! اے ساری ءَ منی جَن انت- رَند ءَ تئی مات انت- سرپد بئے؟ ھما انت کہ تو اتکگ ئے، اے مارا دپی جُستے ھم نہ کنت۔ شاباش! نی وتی چماّں بُوٹّ- من وتی جَن ءَ چُکّاں!،،
من گوں نُنکّ ءَ ھُور آ گلائیش کت- نُنکّ وتی ءُ وتی مات ءِ سر ءَ چرے، اناگتیں اُرش،، ءَ دِلوارَگ بوت ءُ دپ ئےِ پکشّ ات- ماھکان ءَ گُشادی ءَ وتارا چہ من گیشّینت ءُ نُنکّ ءِ سُھڑینگ ءَ لگ ات ءُ آئرا چُکگّ ءِ اِشکریں واھگ منی لُنٹان سوچان بوت… من ءَ پد ءَ ناکو ءِ گپّ گِیر اَتک!
ھمے شپ ءَ کہ ھَور انگت گْواران اَت- نُنکّ ءِ بیگ ءَ پد اولی رند ءَ من ءُ ماھکان یکجاہ بیتیں…. بلے ھمے وھد ءَ نُنکّ ءَ وسّر ءَ وَت چِیوّلگّے جت-ماھکان مَنیگی نہ بوت-گشادی ءَ پاداتک ءُ گْوانزگ ءِ چَنڈینگ ءَ لگ ات۔ چنڈینگ ءَ نُنکّ ءَ بس کت گڑا ماھکان ءَ میچینت- نُنکّ ءَ گْریوگ بس کت ءُ واب کپت بلے وھدے ما پد ءَ یکجاہ بیتیں تہ نُنکّ پدا شُرو بوت ءُ اے رندی ناں چنڈینگ ءَ بس ئےِ کت ناں میچینگ ءَ، من نُرنڈگ ءَ لگّ اتاں۔
,,م***س! دگہ وھد ءَ ھچ نہ گُش ایت-بس ھمے ساھت ءَ دپ ءَ پچ کشّ ایت-آ شپی مردم کورے ءَ گٹّ بیتیں شرّ تر اَت!،،
“الله چو مگُش نُنکّ ءَ!،، ماھکان ءَ تور ات۔
“ھو ناں….،، من جَؤڑان ءَ دومی کوٹی ءَ شت ءُ وپتاں۔
نی نُنکّ ءَ پنچ ملٹ ءَ گْریت ءُ پنچ ملٹ ءَ بے توار بوت۔ برے ماھکان ءِ نازینکانی توار اتک ءُ برے کُپگّانی۔ یک رندے آئی ءَ نُنکّ بڈّ ءَ کت ءُ منی کِرّا اتک-
“نُنکّ ءَ باریں چی انت- نزاناں چون بہ کناں!
آئی ءِ لُنٹ لونجان ات انت- من تسلّا دات، “ھچ مکن، اے اُمبر ءَ نُنکّانی کار گْریوگ انت ءُ بس”
“بلے پیش ءَ چو نہ گریتگ ئِے بلکیں وش نہ انت- ڈاکٹرے نیارئے؟ آئی ءَ بزّگ ءَ من ءَ چار ات، من ٹیمب چار ات ءُ گُشت، “نی شپ ءِ دو انت-میتگ ءِ ڈاکٹر واب بنت ءُ پدا ھور انت”
آ گوں دِلگْرانی شت، نُنکّ ءِ چیولگّ ءُ چیھانٹ کم نہ بیت اَنت۔ ماھکان پد ءَ اتک۔ اے رندی گْریوان اَت۔
“ڈاکٹرے نیار ئے؟” آئی ءَ بس ھمنچک گشت ءُ بِڑکگ ءَ لگّ ات-
من توکل کت، پَرپٹ زُرت، ھور رچان ءَ شتاں۔ میتگ ءِ اسپتال ءِ دو ڈاکٹر ات انت کہ چمیشاں یکے منی کْوھنیں سنگتے اَت ءُ اسکول ءِ زمانگ ءَ منی ھم سَبَک بیتگ ات۔ من وَ ھیر دَہ ءَ رند وانگ یلہ دات ءُ پت ءِ دوئیں دُکّاناں یکے زُرت ءُ نشتاں بلئے آئی ءَ ونت ءُ ڈاکٹر بوت۔ من آ چہ واب ءَ پاد کت ءُ آؤرت۔ آئی ءَ دوا ءُ درمان کت۔ سنگتی ءِ چارگ ئےِ کت ءُ دَسمُزّ ئےِ ھم نہ زُرت ءُ گشت ئےِ کہ باندا سھب ءَ نُنکّ ءَ اسپتال ءَ بیار دانکہ آئی ءِ شَرّی ءَ الاج بہ بیت- ڈاکٹر ءِ رسینگ ءَ پد وھدے اتکاں تہ نُنکّ ءُ مات ھر دو واب ات انت-من شت ءُ دومی کوٹی ءَ وپتاں۔
سھب ءَ مَھلہ ماھکان ءَ من ءَ پادکت۔ من ءَ واب سر ءَ ات-
تْرند تْرند جست کُت، “ھاں! نی چی یے؟”
آئی ءَ گْریوان ءَ پسّو دات، “نُنکّ مُرتگ!”
نُنکّ مُرتگ! منی واب ءَ بال کت۔ من تَتّران ءَ دیم پہ گْوانزگ ءَ شتاں، گوں لرزکیں دستاں گوانزگ ءِ دیمدار لیٹینت ءُ بے ساھیں نُنکّ چار ات۔ گش ئے آئی ءِ بے نوریں دیم گشگ ءَ ات…. ابّا! نی من بھہ نہ گْریواں…
منی چماّں ارس شیپ گپت انت-
ھم شپ ءَ من وابے دیتّ-گنداں کہ نُنکّ زندگ انت- من ءُ ماھکان نُنکّ ءِ دیم ءَ اوشتاتگیں۔ من نُنکّ ءَ گُشاں بیا، آ وتی چُپّیں پاد ءِ چنکی لنکُک ءَ سِندیت ءُ منی نیمگ ءَ چگل دنت… ءُ وت مات ءِ نیمگ ءَ رؤت!
من چہ واب ءَ گُڑتاں-اینگو آنگو چار ات۔ ماھکان نِپادانی سر ءَ نہ اَت… آ گْوانزگ ءِ دیم ءَ نشتگ ءُ گْریوگ ءَ اَت! من پاداتک ءُ آئی ءِ کرّا شتاں۔ آئی ءِ ارس پھک کت انت۔ تسلّا دات ءُ آورت ءُ واپینت۔
چیزے روچ ءَ رند دُکان ءِ کارے ءَ من کراچی ءَ شُتاں۔
دو سئے ھپتگ ھمانگر لگ ات۔ وھدے پد ءَ اتکاں تہ نُنکّ ءِ مِرگ ءَ ماھے نزیک اَت۔ سر زاھر ءَ ماھکان ءَ اولی نُنکّ ءِ بیرانی ءِ گَم وارتگ اَت ءُ ایدگرانی وڑ ءَ زند ءِ کاروان ءَ گون اَت۔ من ءَ ھم اَنچو سما بوت گشئے ھر چیز سرجم انت- ھچ ءِ کمّی نہ انت- گش ئے نُنکّ ءِ ھاجت نہ بیتگ- گش ئے آئی ءِ جند بھہ نہ بیتگ!
ھمے شپ ءَ وھدے من ءُ ماھکان یکجاہ بیتیں تہ اناگہ ءَ آ گشئے گُڑت-پاداتک ءُ نشت ءُ چاریں نیمگاں چار ات ئےِ-من ھیران بیتاں بلے گوں نرمی ءَ جُست کت-
,, چی گپّے، ماھکان؟،،
آئی ءَ اَرسیگیں چمّے جواب دات، “منی گوشاں نُنکّ ءِ گْریوگانی توار اَتک!”