نمدی یے پہ لکمیر پل ءَ.نبشتہ کار: سکی ساوڑ
نمدی یے پہ لکمیر پل ءَ
نبشتہ کار: سکی ساوڑ
رمس 4 اکتوبر 2022
دروت مھکمیں ھستی دُوا اِنت ھمک پڑ ءَ سوبمند بات ئے، اے تئی مھکمی اِنت کہ تو انگت تھاریں کوٹیانی تہ ءَ دژمن ءِ دیم ءَ چو مھکمیں دیوالے ءَ مِک ئے.
لکی پل، تو زندمان ءِ چپ ءُ راست ءَ سرپد ئے کہ زندگی چی یے؟ مردم پرچا زندگ بہ بیت؟ چوں زندگ بہ بیت؟ اگاں زندگ بہ بیت گڑا پرچا زندگ بہ بیت؟ تو چش ھم زانتگ کہ من پرچا زندگ آں؟ منی زندگ بوگ ءِ مول ءُ مراد چے اِنت؟ تو چش ھم زانتگ ات زندمان ھما اِنت کہ یک کارستے گوں سرڈگار ءِ درداں بندوک بہ بیت، تو چش ھم زانتگ اَت کہ زندمان ءِ راستیں سپر ءَ ھزاراں اڑ ءُ جنجال مان پرچاکہ تئی زندمان ماتیں گلزمین اَت، تو وتی زندمان پہ گلزمین ءَ ندر کرتگ اَت، تو زانتگ اَت کہ زندمان ءِ راستیں دروشم چے اِنت؟، تو دائم زندگ بوگ ءِ جھد ءَ اِت ئے، تو ھمے سلاہ کرتگ اَت سرڈگار زندگ بہ بیت من زندگ ءَ آں، پرچاکہ ترا چَہ وت ءَ گیش ھمے سرڈگار ءِ پگر اَت، تو سرڈگار ءِ پدائی ئیں بچے اِت ئے، ترا دائم ھمے سرڈگار ءِ گم اَت، پمیشکا تو روچے یک میتگ ءُ شھرے ءَ سرجنان ءُ سوج دیان ات ئے کہ اسل زندگی چی یے؟ مردم کجام وھد ءَ زندگ بیت؟ تو چش ھم گوشتگ اَت وھدے ھمے سرڈگار ءِ سر ءَ ما زند گوازینگ ءَ ایں اگاں اے سرڈگار آجو مہ بیت مئے زندمان بے کار بیت ءُ ما گوں اے سرڈگار ءَ ھوار بیگواہ بہ ایں، اے سرڈگار مئے پجار اِنت، مئے ایمان اِنت، مئے شرم ءُ ننگ اِنت، مئے ھستانک اِنت،اگاں ما جھان ءِ دلبند ءَ پجارگ بہ ایں گڑا آ ھمے سرڈگار ءُ آئی ءِ بچانی داتگیں دیمھونیانی برورد اِنت، ھما کاروان ءِ داتگیں دادانی سوگات اِنت کہ مارا یک پجارے بکشاتگ ئِے،مارا مروچی ھمے کاروان ءُ کارستانی داتگیں دیمھونی زانگی اَنت، ما بہ جیڑ این ءُ آوانی داتگیں کربانیاں بہ زان ایں کہ آواں پرچا پہ وت اے راہ گچین کرتگ؟ وھدے کہ ما آوانی راہ راہ ءُ دیمھونیاں بہ زان ایں گڑا مارا اے سرپدی رس اِیت کہ اسل زندمان چی یے ءُ ما پرچا زندگ ایں؟.
لکمیر پل منی کارستانی کارست، تو سرجمیں انسانے اَت ئے، تو زانتگ اَت کہ راستی ءِ ھمراھی ءِ کاروان بید ء ازاب ءَ دگہ ھچ داد دات کرت نہ کنت دانکہ ھمے کاروان منزلے ءَ سر مہ بیت، ترا ھمک ازابانی بارو ءَ سرپدی ھست اَت، تو زانتگ اَت اے کاروان ءِ ھمراھی تھاریں کوٹیانی باھوٹ کنت بلے ترا چَہ تھاریں کوٹیانی ازاباں گلزمین گیش دوست اَت، تو وتی زندمان ھمے سرڈگار پھم اِتگ اَت، تو پہ گلزمین ءَ یک شے مریدے اَت ئے، تو پہ سرڈگار ءِ آسودگی ءَ نہ شپ زانتگ اَت ءُ ناں روچ، برے شال ءَ اِت ئے ءُ برے مکران ءَ اِت ئے، دژمن چو کچک ءَ تئی پُشت ءَ کپتگ اَت، بلے ترا سرڈگار ءِ مھر ءَ ترس ءِ آماچ نہ کرتگ اَت، تو دژمن ءِ ترس وتی اندر ءَ بیگواہ کرتگ اَت، پرچاکہ تئی کاروان ءَ ترا انچیں سکین داتگ اَت کہ تو سرڈگار ءِ مھر ءَ سرپد اِت ئے، تو زانتگ اَت کہ گلزمین کدی وتی بچاں بے ھیال نہ کنت ءُوتی امبازاں زور اِیت، بلے تئی دژمن مدام تئی پَشت ءَ اَت کجا ناں کجا من ھمے کارست ءَ چَہ گلزمین ءِ دلبند ءَ جتا بہ کن آں؟ دژمن چَہ تئی کاروان ءَ سک ترس ءِ آماچ اَت،، پرچاکہ تئی کاروان گوں کتاباں ھمگرنچ اَت ءُ کتاب دژمن ءِ واستا آس ءُ انگر اِت اَنت،پمیشکا آ تئی کاروان ءِ پروش دیگ ءِ ھاتر ءَ روچے یک نودربر ءُ باسکے تھاریں کوٹیانی باھوٹ کنان ءُ شھید کنان اَت، روچے یک وانگجاہ ءُ کتابجاھے بندش جنان ءُ بنجل کنان اَت دانکہ کاروان بیگواہ بہ بیت ءُ من ایردستیں راج ءُ سرڈگار ءِ سر ءَ بادشاھی بہ کن آن ءُ پہ ایمنی ھمے راج ءِ مال ءُ مڈیاں گوں ارزانیں نیادے ءَ آدگہ ڈیھاں گوں باپاری بہ کن آں، بلے آئی ءِ زوراکیانی پروش دیگ ءَ تئی وڑیں مھکمیں ءُ زانتکاریں کارست ساڑی ءُ پروش دیان اِت اَنت، پمیشکا آئی ءَ زانتگ اَت دانکہ من ھمے کاروان ءِ سروکاں دزگیر ءُ شھید مہ کن آں من بے سوب باں، ھمے ھاتر ءَ آ 4 اکتوبر 2016 ءَ ماں مکران ءِ دمگ گورکوپ ءَ تئی دزگیر کنگ ءَ سوبمند بوت کہ تو کاروان ءِ مھکمی ءِ ھاتر ءَ ساڑی اِت ئے ءُ ورنایانی سر ءُ سوج ءَ اِت ئے.
لکی پل زمین ءِ مھرشان، بلے تئی دژمن ءَ اے نہ زانتگ اَت کہ لکی یک پَردے نہ اِنت بلکیں یک کارستے، یک کاروانے، یک کتابے، یک پگرے، یک زندمانے، یک کندیلے، یک درسگاھے، اے کارست پہ تھاریں کوٹیانی باھوٹ کنگ ءَ ایرموش نہ بیت. لکی پل، تئی بیگواہ ءِ دومی روچ ءَ بگر داں روچ ء مروچی تئی مھروانیں گھار سیما گوں تئی ھمسپریں کارست ءُ لوگبانک زرجان ءِ ھواری ءَ زھرشانی کنان اِنت، ھمک انساپ جاہ ءُ ادارگانی درانی ٹُکّان اِنت بلے ھچ پہ ھچ، بلے انگت سیما گوں زرینہ ءَ دلپروش نہ اِنت ءُ ھمک روچ پہ تئی آجوئی ءَ توار چست کنان اِنت، انگت گوں مھکمی ءَ جنزان اِنت، تئی دژمن ھم تئی ارزشت ءُ مھکمی ءَ سرپد اِنت پمیشکا اینچو زھرشانی ءَ پد ھم تئی یلہ کنگ ءَ ساڑی نہ اِنت، آ زانت کہ اے کارست ءَ من یلہ بہ کن آں پمن ءَ آچے بیت ءُ پاد کیت.
لکی جان، تئی بیگواھی ءَ پد تئی کاوان ءِ باسک ازت جان، چراگ پل، مھروانیں نودان ھم بیگواہ کنگ بوت اَنت بلے وشبھتی ءَ پد زوت آجو بوت اَنت، دگہ ھم تئی بازیں ھمراھے بیگواہ ءُ پہ سرڈگار ءَ شھید کنگ بوتگ، ھو اڑے من بے ھیال بوت آں چَہ تئی بیگواھی ءَ پد گنجل ءَ تُپنگ چست کرت ءُ پدائی یے جوڑ بوت بلے پدائی کنگ ءَ چَہ پیسر شور ءَ دژمن ءِ دیم پہ دیمی جنگ ءَ گلزمین ءِ باھوٹ کنگ بوت، تئی کاروان نوں کجا سر اِنت ءُ چون اِنت!، اے بارو ءَ من ھچ گوشت نہ کن آں پرچاکہ من تئی کاروان ءِ باسکے نہ آں کہ ترا تئی کاروان ءِ بارو ءَ چیزے گوشت بہ کن آں، من مھر ءُ بچکند ھم نہ دیستگ اَنت کہ پرتو ارس بہ ریتکیں، ھو اینچو زان آن ءُ تئی بارو ءَ اشکرتگ کہ تو سکیں مھروانیں کارستے ئے،بلے بدبھتی ءَ گوں تو دچار کپت نہ کرت ءُ تو پیسر ءَ تھاریں کوٹیانی باھوٹ کنگ بوت ئے، چش ھم نہ اِنت کہ پرتو ارس نہ ریتکگ، اگاں ارس ریتکگ گڑا سیما ءِ ارساں من ءَ گوں وت برتگ، ھما روچ ءَ من سک دگہ وڑ بوت آں وھدے کہ زرینہ ءَ یک جستے چَہ دژمن ءَ کرتگ اَت،، من وت ءَ شبیر ءِ جن بہ پھم آن یا جنوزام؟،، اے جست ءَ منی ارس ریتک اَنت ارواہ.
لکمیر جان، ھمے گوستگیں ائید ءِ روچ ءَ شال ءِ دلبند ءَ تئی مکھیں ماس دیست کہ تئی اکس ئِے دست ءَ اَت ءُ تئی شوھاز ءَ درکپتگ اَت ھمے روچ ءَ من ءَ پہ ماس ءَ سک بزگ بوت، بلے تئی ماس، گھار، جن تھنا تئی شوھاز ءَ در نہ کپتگ اَنت بلکیں دگہ تئی وڑیں ھزاراں بیگواھیں کارستانی کھول ھم درکپتگ اَنت، الم سوبمند بہ اَنت، تو وَ سرپد ئے یک مردمے ءِ بیگواھی ءَ سرجمیں لوگ بیگواہ بیت، بلے پدمنتگیں راج ءِ پرزندانی بیگواھی ءُ مھکمیں کاروان سرڈگار ءِ زندگدارگ ءِ توجیلے.
منی ارواہ، من پرتو گیش نبشتہ کرت نہ کن آن ءُ چَہ تو موکل کن آں پرچاکہ من یلچریں کارستے آں، گوں چاگرد ءِ سلکاریاں ھمگرنچ آں، مروچی شپ من ءَ وتی سرگوست،، آئی ءِ اولی دیدار،،، ءِ شست ءُ ششمی بھر نبیسگی اِنت، نوں چَہ موکل کن آں، اگاں دچار کپت آں یا وھد رس اِت گڑا الم ءَ دگہ کاگدے پرتو راھی کن آں، گڈی ءَ ھمے گوش آں زوت سوبمند ءُ آجو بات ئے.
تئی یلچریں نابودیں سنگت گْوْنگ