آزمانک: اُستاد
زوهیب جام

هما روچ اَنگ ءَ مناں یاد آهگیں من وپتگ اِت اَنت گوانکو ءِ لزرگ ءَ منی سرجاه جکسینت چم پچ کت چاراں اَدار یازده ءُ نیم ایں اَبدُلا ءِ کلوه اَتکگ ءَ نبشته اَت “منی هیال ءَ تو شموشتگ ءِ ، بے هال بیتگ ءِ زاناں” گوانکو ءَ باریں چینچو کلوه ءُ مسکال اتکگ ءَ دگه من یل دات آں ءُ اَبدُالا ءِ لمبر گپت گوانکو گندلانی سر ءَ ایر کت وت پاد اتک چماں لتاران دشّود ءِ نیمگ ءَ روان بیتاں شُتاں گوانکو لوڈ اِسپیکر ءِ سر ءَ اَت

دشّود ءِ دپ پچ ءَ داں اَبدُلا ءَ جواب دات “بچ ءَ کج ءِ چے کنگ ئے تو ؟ بیا جلدی کن من کدیگینے تئی واست ءَ ودار کنگ ءَ آں بیا جلدی کن نی دیر کنگ ءِ هچ گنجایش نیست اِیں .
داں هوش کت واکی من ءَ اَبدالا ءَ دوشی سر شپ ءَ گُشتگ ءَ “باند ءَ ما ءُ تو هُور اُستاد ءَ رویں چاریں ءُ چیزے وهد بئیگ ایں اُستاد نه دیت ءَ اے روچاں اُستاد سک گَسی بیت ایں وتی جل جَنگ ءُ اد ءُ اود ءِ تچ ءُ تاچاں گیش نه انت میتگ ءَ کم ڈیک وارت ایں برے اِے درگاه ءَ روت برے آ درگاه ءَ .
من ءَ یاد اَتک یک روچے من ءُ اَبدُلا اُستاد ءِ چارگ ءَ شُتگ اِتیں آ روچی اُستاد ءَ مار کلب ءَ نادینت ءُ چاه ءُ آپے لوٹ ءَ اِینت . ءُ مارا سر ءُ سوجی کت پدا ما سئین کلب ءَ چه دراتکیں منی بنجاه ءِ نیم ءَ په سر گپت ایں .
ما سئین راه ءَ روان اے دمک ءُ آ دمکاں سرتر پِرتران ءَ دیم په جالاداِتیں ما انچو هاموش ءُ بے تِرک ات ایں که گش ءِ زاناں مئے توک ءَ کس ءَ ساه مان نیست ءَ . ءُ پدا مئی پادانی برمشاں دمکانی ابیتکی ءَ لپاشان کنان گوزان پورو دمک ءُ دیوالاں چم پِر ایں مارا چارگ ءَ انت ایں ءُ ما وتی تب ءُ کُمار رهادگ اتیں .
من اُستاد ءِ گپاں وتی هیال ءِ ته ءَ جَوڑان اِتاں ءُ آ دوئین اوں انچو منی وڑ ءَ وتی مُوڑ ءَ گمسار اتاں .
دیمتر ءَ همے دمکانی ته ءَ گونڈلانی لئیب ءُ گوازی ءُ مهلوک ءِ رَو آ ءَ اَت .
منی جاه ءَ چه پیسر اُبدُلا ءِ لوگ که اُستاد ءِ کلب ءُ منی دوار ءِ نیام آئی لوگ ءَ اَت رس اِتیں ءُ من اَبدُلا هرچی کت بریں رویں منی نیمگ ءَ اَبدُلا ءَ گو “تو گوں استاد ءَ برو من آں کمے کار هستیں پدا رند ءَ کایاں گوں شما دچار کپاں” .
من گوں اُستاد ءَ راه گپت ءُ راه ءَ راهدگ بیتیں .
منی میتگ ءَ که رس اِتیں بنجاه ءَ پیسر اُستاد ءَگو “پیسر رویں میتگ ءِ درگاه ءَ ءُ راز نیازے کن ایں گڑ ءَ رویں همانگو لوگ ءِ نیم ءَ” ما دویں درگاه ءَ پُتر اِتیں دوا پاتیا ءَ رند اُستاد ءَ جُست کت “منجار دنیگ ءَ بابوے” من جواب دات جی هو درگاه ءِ منجار بابوے . ما دوین درگاه ءِ منجار ءِ گور ءَ شت ایں اُستاد ءَ منجار بابو ءَ چه موکل کت چه درگاه ءَ درکپتیں رپتیں منی ٹکانه ءَ سر کپت ایں برز ءَ منی بنجاه مزنیں ماڑی ءِ سئیمی تبک ءَ اَت بازار ءِ دراهیں زید ءُ ندارگ ءُ لوگ ءُ جاه دراه همے ماڑی دلبند ءِ چیر ءَ اِتاں .
اُستاد ءَ گُٹے تر کت ءُ مناں گشگ ءَ لگ ات “تو شر بئے گم مه کن زندگی اینچوکیں چیزے نه انت ما وت ءَ آئی ءِ واست ءَ اینچو کُشت اے دنیا ءَ گِندگ ءِ اے سک وشیں جهانے ایشی ءِ سارتیں گوات سک وش ءُ ساچانے ءُ انچو وش ءُ دلکشے انچو برے برے جهندمانی لوار کش انت که انسان سک مجبور ءُ لاچار بیت ایں بے وس ءُ ایرجیگ ایرموش بیت ایں اے چیز هرکسی واست ءَ هست انت اینچو مه جیڑ وت ءَ پریشان دلرنج مه کن روچے ناں روچے تئی تب ءَ کپ ایت ایں بس وت ءَ هر بدیں چیز ءِ رکینگ ءِ هیال ءَ به دار” چوناهیگ ءَ اُستاد مولانگ ءُ ملنگے مردمی اَت آئی ءَ اُمر گوازینتگ ءَ زندگی ءِ برز جال باز تجربه کتگی ءُ زندگی ءِ تب ءَ شری ءَ سرپد ءُ واکپ ءَ .
انگ ءَ من دشّود ءِ ته ءَ اوشتوک اتاں اَبدُلا ءَ گو ” من پانزده ملٹ ءَ رند کایاں تئی لوگ ءِ دپ ءَ ترا زیراں رویں استاد ءِ گور ءَ .
من چم شُشتاں ءُ دشّود ءَ دراتکاں جال ءَ اتکاں چاهے وارت ءُ لوگ ءِ دیم ءَ اَبدُلا ءِ ودار ءَ اوشتاتاں .
دمانی ءَ رند اَبدُلا گوں وتی پرپٹ ءَ اتک ءُ رس ات ما دویں جوڑی ڈڑی ءَ پد پرپٹ ءَ سوار بیتیں دیم په اُستاد ءِ میتگ ءَ .
اود ءَ که رس ات ایں پیسر ءَ شُت ایں کاه والا که اُستاد ءِ ٹکانه اَت همود ءَ چار ات اُستاد اود ءَ نه اَت . اوداں چه شتیں هوٹل چارت داں اُستاد اُوداں اوں نه ات گُڑ ءَ اَبدلا ءَ درائینت “اُستاد اگں کلب ءَ نه بیت ایں گُڑ ءَ مشکلیں مرچی دست به دنت” . ما که کلب ءَ رس ات ایں اُستاد وتی ریاز ءَ دلگوش ات اُستاد ءِ توار کلب ءِ در ءِ دپ ءَ ساپ ساپ پیداگ ءَ اَت اُستاد ءَ کلب توک ءَ چے شبستگ ءَ اَبدُلا ءَ در ٹُک اِت ءُ اُستاد ءَ در پچ کت مارا برت ءُ توک ءَ نادینتی مارا وتی چکانی وڑ ءَ گُشت ءُ سر ءُ سوجی کت .
استاد ءَ کلب ءَ چے مارا بُرت هوٹل ءَ نندارینت چاه لوٹ ءَ اینت ما چاه ورگ ءَ اِتیں که اُستاد ءَ مارا گو “نی مناں چے شما وت ءَ همینچو دیر دار اِت شمئے واست ءَ اوں نپے ءُ منی واست ءَ اوں . شمار ءَ من شریں اُستادے ءِ میار کت ءَ شمار ءَ من آں چے گهتر ءُ شرتر سوج دنت من هرچی که زانتگ ءَ هرچی که منی گور ءَ هست ءَ من وتی زمه ادا کت نی شما زان ات ءُ شمئے نوکیں اُستاد ءُ شمئے دیم ءِ راه نی شمار ءَ پیسله کنگی ایں که وتی باندات ءَ په چونیں کار کنگی ایں چونیں پیسله کنگی ایں منی نیمگ ءَ شمار ءَ اجازت ایں ءُ من آں دو اَدار بیت اِیں که شمئے آهگ ءِ واست ءَ نِشتگاں شمار ءَ گنداں ءُ درکپاں رواں کلندر ءَ” من اَبدُلا ءِ چم آں چاراں ءُ اَبدُلا منی چماں روک روک چاریں من ءُ اَبدلا دوین انچو مارگ اِتیں گُش ئے زاناں چه مئے جند ءَ چے نزیکتریں مردمے سِدگ ءُ گستا بئیگ ایں ما دویں دلتنگی ءِ بے آسریں کورچاتی ءَ کسے مارا چگل دئیگ ءَ ایں .
هوٹل ءَ مهلوک ءُ مچے هست ءَ گپ ءُ رپ ، چاه ءُ چیلم ات ، ور چر ات ، بازینے پتائی ءُ جوایی ءَ گلایش اِتاں بَل ءِ من ءَ گوں اَبدُلا ءَ اُستاد ءِ واست ءَ زهیر بئیگ ءَ ات دنیگ ءَ ما هر دو اُستاد ءِ بانزل ءِ چیر ءِ نپسے ساسارگ اتیں .
اُستاد گو “شما اوں در کپت برو ات وتی کارانی سر ءَ ءُ منی گپ ءَ وتی گوشانی ته ءَ کِش اِت که وهد ءِ کدر ءَ بزان اِت چیا که وهد زوراکے چیزے وت ءَ سمبال اِت وتی کار ءَ گوں هب ءُ واهگی ءَ چَپُڑ ات منزل ءِ چیدگ مدام چمانی ته ءَ به گِند اِت ءُ کامیابی ءَ په گیش ءَ چه گیش مهنت کن اِت” اے اُستاد ءِ گُڈی دانک اِتاں ما چه هوٹل ءَ درکپت ایں ءُ اُستاد ءَ را رُکست کت ءُ پرپٹ ءَ کیک کت چه اوداں در کپت ایں .
مئے دوئینانی دل ءَ ابیتکی ءِ سیاه شپے ءَ کدو بستگ ءَ انچیں زهیرے ءَ دل گوں کُنٹّگو ءَ مان پتاتگ ءُ مهر بستگ ءَ چم ترونگلیں ارساں بشی دْرد ءِ دلمانگ اتاں .
دل هچ وڑ ءَ تیار نه ات اُستاد ءَ چه دور ءُ گستا به بئیں چے کنگ بیت ایں اُستاد ءِ وتی گُشتگ ایں گپ ءِ رِد ءَ “هما روچی که پیداگ بئے داں مِریںءِ رویں اِے تچ ءُ تاچ هلاس بئیگ نزاں .
ما اُستاد ءِ هلک ءَ مزن ایں دگ گپت ءُ دیم په وتی لوگ ءُ میتگ ءَ راهدگ بیت ایں .

هلاس