آزمانک : وَبا، آزمانکار:اصغرلعل
آزمانک : وَبا
آزمانکار:اصغرلعل
’’شہ حق!او شہ حق! پادا ،نوں بے وھد اِنت‘‘۔
’’تو بِل وَپسگ ءَ،مردم پاد کئیت کجا بروت،ملک وَ بند اِنت،لاک ڈاؤن اِنت‘‘۔
’’تو نہ گُشت دوشی کہ من رَواں اسلم ءِ چارگ ءَ،آئی ءِ جان(طبیعت) وَش نہ اِنت؟‘
’’ھئو ۔۔۔۔۔۔۔۔ھئو۔۔۔۔۔۔بیحالاں۔۔۔۔۔۔۔۔‘‘
ھمے نوکیں نادْراہی ءَ شہ حق ءِ شہر ھم گْور جتگ اَت،دوہپتگ بیتگ اَت کہ سرکار ءَ سرجمیں شہر لاک ڈاک ڈاؤن جتگ ،راشن ءِ دکاناں اَبید دْراہ بنداَتاں۔اِے لاک ڈاؤن ءَ شہ حق چہ لوگ ءَ در نہ کپتگ اَت۔
شہ حق ءُ ماہل ءِ سُور ءَ دوسال بیت ،اِیشاں یکدومی ءَ پسند کتگ ءُ سور کتگ۔شہ حق کسان اَت کہ آئی ءِ پِت بیران بوت،مات ئِے سُورءِ ششمی ماہ ءَ شکرین ءِ نادْراہی ءَچہ اِے دنیا ءَ دائمی شُت۔آپت ءُ مات ءِ یکیں دانگ اَت ،آگوں وتی لوگی ماہل ءَ اِیوک نِشتگ اَت،اَنگت ءَچُک آہانی تہلہ ءَ نبشتہ نہ اَت۔
آئی ءَسینکل کِیکے جت ءُ شت۔ماہل ءَ سُبارگءَ آئی ءِباز ودار کُت بلے نیاتک۔آئی ءَمغرب ءِ نمازوَنت ءُشامءِ تیاری ءَلگ اِت کہ آ لوگ ءَ پُترت۔ماہل ءَ آ دیست برانز گپت آئی ءِسرا ’’تو سہبگیں مردم ئے نوکی لوگ ءِ یاد ءَکپتگ ئے،من ھمایے پریشاناں ،دل ءَوڑ وڑیں حیال پیداک اِنت،باریں ترا پلوساں بُرت یا۔۔۔۔۔۔پدا موبائل ءَ منی زَر مان نیست کہ تئی حال بہ گپتیں،تو وَ فونے بُکوتیں‘‘۔
شہ حق ءَماہل چوش جزباتی ءَدیست آ ئی ءَحاموشی اِےجیڑہءِ حَل زانت۔
’’ترا اَگاں اِے وھد ءَآیگی اَت گڑا منءَ بُبرتیں ماتءِ لوگ ءَسربکوتیں ،دیرے من وتی مات نہ دیستگٌ”۔ماہل ءَشہ حق حاموشی ءَدیست ءُپدا گشت ئِے۔
’’یار من سُبارگ ءَپیداک اتاں بلے اسلم ءَزور من ءَ داشت ۔پدا اسلم ءَمن ءَ حال دات کہ زبیر ھم جوڑ نہ بوتگ ،من شتاں کمو آئی ءِچارگ ءَپمیشکا دیر بوت”۔شہ حق ءَپسہ دات۔
’’شر ،شر،باریں اسلم ءِجان وش اِنت ؟،بلکیں ھمے نوکیں نادْراہی ءَگْور جتگ؟” ماہل ءَدرّائینت۔
’’نوں طبیعتی وشتر اِنت،من جست کُت آئی ءَگشت وھدے منی تپ سِدگ ءِ نام ءَنہ گِرگ ءَاَت گڑا من مزنیں ہسپتال ءَشُتاں ڈاکٹر ءَ من ءَچار اِت ءُگُشت ئِے کہ ترا ’’کرونا وائرس‘‘ ءَگپتگ ۔پدا چاردہ روچءَ قرنطینہ ءَکُت ئِے ،ھمیشے دو روچ بیت لوگ ءَاَتکگاں”۔
’’اللہ وَت رحم بہ کنت اِے شُمّیں نادْراہی مئے چَکّ ءَکپتگ”ماہل ءَ پدردی گُشت۔
’’شر من رواں جانے شوداں ،اِینچو روچے ڈنّءَ دَر نہ کپتگاں ژند بوتاں‘‘شہ حق ءَٹوال زُرت پسیل ءَپُترت۔
آئی ءَجانے شُشت ءُچُلّ ءَ اَتک،ماہل نان ءِپچگءَ دیست ئِے”باریں شام ءَ چے اَنت؟‘‘
’’ھمےسرکار ءِداتگیں ڈال کمو پشت کپتگ اَت ،گراستگ اَنت‘‘
’’اِے سرکار ءِ سیرے ڈالاں برکت کتگ کُٹّگ ءِنام ءَنزان اَنت‘‘
’’تئی دل ءَاَگاں گوشت لوٹ اِتگ تو بگیپتیں بیارتیں ،من ترا اَڑ کتگ ءُ داتگ اَتاں‘‘۔
’’شر جلدی ناناں پچ من ءَشُد ءَگپتگ‘‘۔
لہتیں روچاں پد شہ حق ءِجان گَرم بوت ،آ ئی ءِ دل ءَوَرگ نہ کش اِت ،تپ ءِ گوما زکام ءُ سردردے ھم اَتک۔ماہلءَ زُرت ءُبُرت نزّیکءِ کلینکے ءَ۔ڈاکٹرءَآ چار اِت ءُگشت ئِے :
’’تئی گوما کئے اَتکگ؟‘‘۔
’’من ءَوتی لوگی ہمراہ اِنت‘‘ ۔
’’ جلدی ڈنّ ءَدَرا وتی لوگی ءَتوار کن، من ءَچیزے گپ گوں آئی ءَکنگی اِنت‘‘۔
شہ حق ماہل ءَتوار کنت ءُ وت ڈنّ ءَنندیت ۔
ڈاکٹر آئی ءَگشیت” من ءَگمان اِنت کہ تئی مرد ءَ”کروناوائرس” ءَ گپتگ،تو ایشی ءَچہ دور ببو نہ کناں ترا ھم گیپت،مزنیں ہسپتالے ءَایشی ءَبگوش ٹیسٹاں وتی بہ کنائین، اِے دوائیاں من نبشتہ کنگ ءَآں ایشاں بدی ئے ،اللہ خیر کنت”۔
ماہل ءَچہ کلینک ءِ اسٹورءَھمے دوا زُرت اَنت ءُآ لوگ ءَاَتک اَنت۔
شہ حق ءَماہل جست کُت ” ڈاکٹر ءَترا چے گُشت”۔
’’ڈاکٹر ءَگشت تئی مردءَ ھمے نوکیں نادْراہی بِزاں’’ کرونا وائرس‘‘ ءَ گِپتگ،ایشی ءَچہ دُور بو نہ کناں ترا ھم گیپت ،ءُگشت ئِے کہ باندا مزنیں ہسپتالے ءَٹیسٹاں بہ کنائین‘‘۔
ماہل چہ کمرہ ءَدَر اَتک شُت پسیل ءَسابون ءِگوما دست ،دیم ءُپاد ئِے شُشت اَنت ،چُلّ ءَ چہ وَرگی زُرت ءُ دْریگ ءِدپ ءَایر ئِے کُت اَنت وَت شُت دومی کمرہ ءَ،کمرہ تہا چہ بندئِے کُت۔
ماہل ءِاِے گپّانی اِشکنگ ءَآئیءَ دست ءُپاد دْراھگ ءَ لگ اِتاں،گپّی نہ بوت ،شُت تہت ءِ سرا تِچک بوت،چم ئِے پَنکا ءَسک کُت اَنت آئی ءِ دل ءَپَنکا آئی ءِ بے وَسی ءِ سرا کندگ ءَاِنت ءُناچ ءَاِنت۔پاد اَتک پَنکا ئِے بند کُت۔چم ئِے بست اَنت کہ واب بہ کپاں ،اِے دیم ءُ آدیم ءَلیٹ اِت واب ئِے نیاتک ،موبائل ئِے زُرت ءُ نیٹ ئِے پچ کُت یوٹیوب ءِچارگ ءَلگ اِت،یوٹیوب ءِ ہر ویڈیو ءِسرا آئی ءِچم کپت اَنت ھمے نوکیں نادْراہی ءِبابت ءَاَت،اِیشانی چارگ ءَگوں آئی ءِتپ ءُ سردَرد گیش بوان بوت،موبائل ئِے بند کُت ءُپدا وَپسگءِ جہد ئِے کُت۔چم ئِے کہ بست اَنت آئی ءِچمانی دیم ءَمردماں ماسک دیم ءَاَت ءُدَگانی سرا کپتگ اَت اَنت ءُ فریات کنگ ءَاَت اَنت۔پدا چم ئِے پچ کُت اَنت ،نوں چم ئِے نہ بست اَنت ھمے تُرس ءَکہ پدا ھمے نادْراہ منی چمانی دیم ءَمَیااَنت۔سرجمیں شپ آئی ءَآگاہی روچ کُت۔سہب ءِسرا مہلہ ماسک ئِے دپ ءَبست ءُچہ ماہل ءِپاد آیگ ءَساری لوگ ءَ در اَتک دیم پہ ہسپتال ءَ،ڈنّ ءَ دَگّ ءِسرا رؤکیں آئی ءَ ہرکس دیست آ ئی ءِ دیم ءَ ماسک بستگ اَت ۔آروان اَت ءُآئی ءِاسلم ءِ گپ یاد آیان اتاں کہ آ ہسپتال ءَوھدے شُت گڑا ڈاکٹرءَ چار اِتءُ چاردہ روچ ءَ قرنطینہ ءَکُت ئِے۔آئی ءَاِے حیال ھم بے چاڑ کنگ ءَاَت کہ وھدے چائینہ ءَھمے نادْراہی گِر ءُدار نہ بوت گڑا آہاں بازیں نادْراہے کُشت۔
’’ناں،ناں ۔۔۔۔۔من ڈاکٹر ءَوتءَ پیش نہ داراں،بس ٹیسٹاں کناں،بلے دانکہ ڈاکٹر مہ چاریت ءُ مہ لِیکیت ءُمہ دنت ٹیسٹ کجا بنت؟‘‘۔
آگوں وت ءَگپ ءَاَت کہ ہسپتال ءَسر بوت، اُودءَ آئی ءَ وتی سنگتے ٹیسٹ ءِڈِپارٹمنٹ ءَکارءَ دیست،آئی ءِتکانسری کمو کم بوت۔
’’آسہیل !حال کن توکدیگ ءَ چہ اِدءَ کارءَ لگ اِتگ ئے‘‘
’’من جان! سالے بیت ،پیسر ءَ شہرءِ کسانیں سرکاری ہسپتال ءَمنی ڈیوٹی بوتگ ،اَنوں ھمایے کہ اِے نادْراہی ءِحال اِنت منی ڈیوٹی ھمدا لگ اِتگ‘‘
’’شرّیں تو ھمدا ئے،من وتی ٹیسٹاں کنگ لوٹاں باریں ’’کروناوائرس‘‘ ءَ من ءَگْور نہ جتگ‘‘ ۔
’’ صبر کن ڈاکٹر کیت ترا چاریت گڑا من ٹیسٹاں کناں‘‘سہیل ءَ تہمبُلی ءَ پسہ دات۔
’’من ءَیار ضروری کارے ہست اَنوں،ڈاکٹر ءِداں آیگ ءَمن بہ ننداں چہ وتی کارءَ پشت کپاں،تئی مہربانی بیت کہ تو منی ٹیسٹاں بہ کن اَنوں‘‘۔
سہیل لاچار بوت آ ئی ءَ ٹیسٹ کُت اَنت ءُسہ ،چار روچ ءِ وھد دات ۔آ پدا لوگ ءَ شُت ،ماہل چُلّ ءَ اَرزبند اَڑ کنگ ءَاَت ،آ کمرہءَ تہت ءِ سرا تِچک بوت۔کمو دیر ءَپد ماہل ءَاَرزبند دْریگ ءِدپ ءَایر کُت اَنت ءُھمودا چہ گُشت ئِے:
’’تو باریں ٹیسٹ کُت اَنت وتی،ڈاکٹر ءَچے گُشت؟‘‘۔
’’ڈاکٹر اودءَ نہا ،ٹیسٹ سہ ،چار روچ ءَپد رَس اَنت ‘‘۔
’’اللہ بہ کنت کہ تئی رپورٹ چہ ھمے سِلّیں نادْراہی ءَصاف بہ بنت‘‘۔ماہلءَ دست بُرز کُت اَنت ءُگشت۔
میتگ ءِمردم شہ حق ءِنادْراہی ءِبابت ءَسرپد بوتاںہرکس ءَوتی دیم ءَ ماسک ماسکے بست دْریگ ءِ دپ ءَچہ شہ حق ءَگوں حال پُرسی اِش کُت۔مہلوک ءِ ھمے رَویہ ءِگندگ ءَ شہ حق گیشتر تکانسر ءُمایوس بوہان بوت۔
آئی ءَہردوئیں دست سرا کُت اَنت بُن ئَ نِشت ،کِشک رَندگ ئَ لگ اِت۔ ماہل ءَآ دیست:
’’دل ءَمزن کن ترا ھچ نہ بیت‘‘۔
’’اگاں واقعی من ءَھِچ نہ بیت گڑا مہلوک منی گوم ءَپرچہ چوش پیش آھگ ءَاِنت ،گشئے من ’’اَچھوتے ‘‘آں۔مہلوک ءِخیر گِلگ نہ بیت ،تو وَ منی ساہ ءِبدل ئے ،تو پرچے گوما چوش پیش آیگ ءَئے‘‘۔شہ حقءَ دست چہ سرا دُور کُت اَنت ءُگشت۔
’’تو لوٹ ئے کہ ھمے نادْراہی ءَترا گپتگ ،من ءَھم بہ گیپت؟من تئی کِرا بہ ننداں ،یکجاہ بباں ،اِے وَ وت کُشی اِنت ،وَت کُشی گنا اِنت‘‘۔
’’ماہل! من ءَگیش نادْراہی ءَنہ رَنجیتگ اِینچو اِیوکی ءَکتگ،تو منی کِرءَ اَگاں اَتک نہ کنئے ،نِشت نہ کنئے ،مسئلہے نہ اِنت بلے دْریگ ءِدپ ءَوَ بہ نند کہ گوں تو گپ بہ کناں،کمو دلگوش بہ بباں،بلکیں تپ کم بہ بیت،اِے دوائیانی وَرگ ءَوَ من دَمبرت ھچ اَثر نہ کن اَنت‘‘۔
’’من پمیشکا دْریگ ءِدپ ءَنہ ننداں ،گوں تو گیش گپ نہ کناں کہ ڈاکٹر ءَ گشتگ اِے نادْراہی ءِیک مزنیں علاجے آرام کنگ اِنت،گیشتر آرام بہ کن،من رَواں وَپساں تو ھم وَپس دل ءَواب ءَبدئے‘‘۔
چیزے روچا ں پد سہب ءِسرا ساعت ہشت ءَدَرءِ ٹُکّگ ءِتواربوت، ماہل ءَ دَرپچ کُت۔
’’شہ حق ءِرپورٹاں ،من زِی آؤرتگاں بلے زِی گٹ بوتوں پمیشکا اَتک نہ کتوں‘‘سہیل ءَرپورٹ دات اَنت ءُگُشت ۔
ماہل ءَرپورٹ دَست گیپت اَنتءُ آئی ءِدل ءِدِرک دِرک گیش بوہان بوت:
’’گڑا ڈاکٹر ءَچے گُشت؟”۔۔پسہ ءِگوشدارگءَ ماہل ءِدل ءَدِرک دِرک چِدو گیش بوت ،آ ہید بوت ۔
’’رپورٹانی تہا چُشیں نادْراہی نیست کہ من ڈاکٹر ءَپیش بداشتیں،رپورٹ صاف اَنت‘‘۔
اِے گپ ءِاِشکنگ ءَماہل گَل ءَبال بوت۔
’’گڑا اِے چونیں تپے کہ نہ سِدیت ،روچ پہ روچ گیش بوہان اِنت‘‘
’’اِے موسمی تپے ،بگش وَہم مکن پہریز کن شَر بئے‘‘سہیل ءَاِجازت گیپت ءُشُت۔
ماہل ءَدروازگ بند کُت رپورٹ چُک اِتاں پندول ءَکُت اَنت ۔اِینچو روچ ءَ پد آئی ءَزندگی مرچی سک دوست بوھگ ءَاَت،شُت کباٹ ئِے پچ کُت وتی سورءِ اولی شپ ءِ گُد ئِے کش اِت اَنت ءُ گْور ئِے کُت اَنت ،اَرزبندئِے زُرت اَنت شہ حق ءِ کمرہ ءَ دَروازگ ئِے دِکّہ دات پچ بوت۔اَرزبند ئِے جہل ءَاِیر کُت اَنت ،شہ حق ئِے ٹوئینت:
’’شہ حق ! اوشہ حق ! پادا مرچی من تئی دْراہ گِلگاں دُور کنگ ءَ اَتکگاں،پادا مرچی من ءُتو پجّی ءَ اَرزبند کناں ،پادا ترا وشّیں حالے دیاں‘‘۔
شہ حق ءَ پَسہ نہ دات۔آئی ءَ شہ حق ءِ جان دَست جت سارت اَت،گشئے کدی آئیءِ جان گَرم نہ بوتگ۔